Veel vragen, maar niet altijd een antwoord
Gepost door Dierenarts Nina om 00:00, februari 5 2010.

Zo nu en dan krijg je een patient op tafel, waarbij er een hoop aan de hand is, maar waar je met alle kennis bij elkaar de touwtjes niet aan elkaar kan knopen. Zo nu en dan gebeurd dat en daar slaap je dan een paar nachten slecht van, omdat je midden in de nacht wat nieuws bedenkt en dat wil opzoeken voor je het vergeet. Soms kom je op die manier er dan uit en geeft het een hoop bevrediging dat je gerichter kan gaan behandelen. Soms kom je er echter niet uit en dan ga je symptomatisch behandelen in de hoop dat dit voldoende ondersteund of je bedenkt een meest logische therapie.

Zo was dit ook bij Oliver. Oliver is een kat en werd bij ons aangeboden met een toenemende verselchtering van zijn reflexen. Kort gezegd hij was verlamd aan zijn voorhand en kon niet heel veel meer met zijn achterhand. Nu is dit al het meest vreemde van het verhaal, want hoe ik ook geprobeerd heb om te bedenken wat het beste in dit beeld kon passen. Overal waar ik op terecht kwam gaf achter meer verschijnselen dan voor. Uiteindelijk zijn we ook bij Oliver gaan behandelen voor een algemeen neurologisch probleem en ondersteuning. Dat wil zeggen infuzen, opwarmen, ondersteunen met plasssen en poepen en prednison om de eventuele zwelling in de zenuwen te verminderen en vitamine preparaten om de zenuwen te ondersteunen in het herstel.

Hoe slecht het er ook uitzag voor Oliver, hij knapte erg snel van de therapie op en kon 2 dagen later al weer een beetje zelf lopen.

Nu ben ik altijd hartstikke blij als een dier super opknapt, maar soms blijf je wel denken: wat was het nou…???

In de meeste gevallen stuur je zo’n patient dan door, maar in dit geval wilde de eigenaren graag dat wij het eerst zelf gingen proberen en dat geeft dan toch ook een stukje voldoening.

Fretje in coma
Gepost door Dierenarts Nina om 00:00, januari 22 2010.

Suus de fret kwam een jaar geleden bij ons in de praktijk in coma aan. Volledig slap, niet meer aanspreekbaar. De eigenaar vertelde dat zij langzaamaan steeds slechter geworden was in de dagen daarvoor, tot zij vanochtend het diertje zo aantrof. Na het onderzoek van Suus werd duidelijk dat ze wat mager was en een enorme ondertemperatuur had. De prognose leek hiermee niet zo goed. Suus namen we op, om haar de maximale zorg te kunnen bieden. Ik prikte nog een suikergehalte uit haar bloed en deze bleek onmeetbaar laag te zijn. Hiermee leek de diagnose insulinoom duidelijk.

Bij fretten komen insulinomen voor. Een insulinoom is een tumortje van de alvleesklier. Deze produceren insuline en geven daarmee het omgekeerde effect van suikerziekte; namelijk een te laag suikergehalte door te veel insuline. Deze tumortjes zijn het gevolg van verkeerde voeding en een fout in de celdeling van de fret. Fretten zijn van nature echte carnivoren en eten dus vrijwel alleen eiwitten. Helaas worden fretten vaak met verkeerde voeding gehouden. In de meeste gevallen krijgen fretten een willekeurig kattenvoer of frettenvoer met een verkeerde samenstelling. Deze voeding bestaat uit een te groot bestanddeel koolhydraten (suikers) en relatief te weinig eiwitten. Daarbij krijgen fretten vaak snoepjes zoals rozijntjes, welke heel veel suikers bevatten. Gevolg hiervan is dat de alvleesklier continu wordt gestimuleerd om insuline aan te maken om het suikergehalte in het bloed niet al te hoog op te laten lopen. Hierdoor raken de cellen in de alvleesklier ontregelt en ontwikkelen zich op een gegeven moment tumortjes.

De insulinoom maakt insuline aan, maar onafhankelijk van de behoefte van het lichaam. Hierdoor wordt het suikergehalte in het bloed soms onnatuurlijk laag. Als het dier dan door een of andere reden slechter eet, kan dit leiden tot gevaarlijk lage gehaltes suiker in het bloed. Hierdoor krijgen ze symptomen als staren, vreemd gedrag, sloomheid en zelfs coma. Dit was ook de toestand waarmee Suus binnenkwam. Met behulp van suikerwater op de slijmvliezen (wangen en tong) kwam Suus langzaam weer bij. Toen zij weer zelf kon slikken hebben we haar meerdere kleine maaltijden en suikerwater aangeboden tot ze weer goed op de poten kon staan.

De behandeling van de ziekte insulinoom kan uit meerdere dingen bestaan. operatie is een optie, maar heeft vrij veel risico’s, bovendien komen de tumortjes binnen enkele jaren weer terug. het belangrijkste is het voer aan te passen (aan hoe het altijd had moeten zijn) met weinig koolhydraten en veel eiwit (bijv. Hill’s kittenbrokjes) en 1 x per dag extra dierlijk eiwit (zoals A/D van Hill’s of convalescence van Royal canin; dit vinden ze erg lekker) Ook kan met medicijnen het suikergehalte in het bleod kunstmatig wat hoger gehouden worden.

Suus komt nog regelmatig terug met dezelfde klachten als ze wat slechter gegeten heeft. Deze dieren hebben dan ook heel de dag de beschikking over eten nodig en iedere dag een controle van de conditie. Met  e juiste zorg kunnen ze nog 1-3 jaar overleven. Uiteindelijk is het iedere keer weer heel bijzonder om te zien hoe snel ze weer hersteld van een beetje suikerwater en een goede maaltijd.

Bijzonder is het om te zien hoe voeding bij de verschillende diersoorten zo’n grote rol inneemt in ziekteprocessen. Bij katten bijvoorbeeld wordt suikerziekte vaak veroorzaakt door overgewicht (dus te veel energie in de voeding) en bij fretten het tegenovergestelde (een te laag suikergehalte) door eveneens verkeerde voeding met teveel koolhydraten.

Sneeuw pret en Ijspootjes
Gepost door Dierenarts Nina om 00:00, januari 10 2010.

Heerlijk vind ik dit winterweer, geef mij maar de sneeuw en het ijs in plaats van de regen en de hagel. Menig hond denkt daar net zo over. Soms sta ik naar buiten te kijken en zie je ondeugend sommige beesten ervan worden. De bekjes vol met sneeuw, rollebollen door de sneeuwbergen. Denk eens aan de puppies die net geboren zijn en die nu zindelijk gemaakt moeten worden. Daar moet je dan als eigenaar (en als pup) wel heel wat voor over hebben. Die lekkere bolle buikjes die door de sneeuw heen schuiven en dat ongeveer 15 keer per dag.

De lol van de sneeuw duurt bij de meeste dieren tot het moment dat er flink gepekeld wordt. Pekel is namelijk zout en zout doet pijn aan de steeds schraler wordende pootjes van de kou. Het is al een paar keer gebeurd dat mensen naar de praktijk bellen met een hond die plots niet meer vereder wil lopen tijdens een wandeling en enorm kreupel verder wandelt. In de meeste gevallen ligt dit aan de pekel en de sneeuwklompjes die tussen de poten gaat ophopen. het helpt in deze gevallen heel goed om de poten goed schoon te wrijven, waarna de hond meestal wel weer normaler loopt. Na het wandelen een lekker warm voetenbadje voord e hond met een beetje soda werkt enorm verzachtend op eventuele wondjes (en we kunnen er zelf ook even lekker aan opwarmen). Preventief kunnen de haren tussend e pootjes kort worden gehouden (dit scheelt veel sneeuwklompjes) en kan er een dunnen laag vasiline opgesmeerd worden. Één voordeel van het feit dat het strooizout in de meeste gemeentes op is, de honden hebben een stuk minder last.

De meeste katten zijn een stuk minder blij met de sneeuw en daarvan blijft het grootste deel dan ook lekker binnen. Denk er hierbij dan ook even aan om de kattenbak een extra keer te verschonen.

De konijnen en knaagdieren die normaal buiten gehouden worden kunnen het beste beschermd worden tegen deze hevige kou, door ze een goed nachthok te bieden met veel stro. geen tocht en eventueel kunnen dieren in een schuur of iets dergelijks tijdelijk geplaatst worden. Zet ze niet binnen, want dit is vergelijkbaar als wanneer wij in ons ondergoed nu buiten moeten staan.

Met dit alles wens ik jullie nog heel veel sneeuwpret met de huisdieren.

Spoeddienst Nieuwjaarsdag Gepost door Dierenarts Nina om 00:00, januari 2 2010.

Op nieuwjaarsdag 2010 had ik de spoeddienst voor de dienstgroep.  Niet voor ieder dier (en eigenaar) zou het nieuwe jaar goed beginnen. Een dienst met bijzondere dingen zou het worden. Gelukkig geen vuurwerkincidenten. Wel veel dieren die een “pilletje” voor oud en nieuw hadden gehad, waarvan de werking pas echt goed in de loop van de nacht en de ochtend intrad. Daardoor waren er veel dieren klem komen te zitten op hele vreemde plaatsen: zoals een kat met zijn voorpoot in een hengsel van een lade was blijven hangen en niet meer los kwam. De poot was enorm pijnlijk en gezwollen. Voor de zekerheid onder een roesje een rontgenfoto gemaakt van de poot en daar bleek uit dat de poot niet gebroken was. gelukkig viel dit dus erg mee en is de kat met een pijnstiller lekker weer naar huis gegaan. Ook waren er meerdere honden onderuit gegaan of van de trap gevallen.  Aan het eind van het middagspreekuur kwam er nog een hond die volgens de eigenaar al ruim 4 weken loops was. Nu is dit niet onmogelijk, maar de kans daarop is heel klein en ook dan zou er iets niet helmaal goed gaan in het lichaam. Het betrof een Cocker Spaniel van 3 jaar oud, welke de laatste dagen steeds zieker was geworden en een opgezette buik begon te krijgen. ook dronk zij de laatste dagen steeds meer en was ze sterk vermagerd. Bij onderzoek was duidelijk dat de uitvloeiing die de hond nog had, niet van de loopsheid kwam, maar dat dit bloed met pus gemengd was. Daarbij had de hond ook koorts en was de buik enorm gespannen.  Met dit complete beeld was de diagnose voor mij al vrij snel duidelijk: deze hond heeft een baarmoederontsteking. Baarmoederontstekingen zijn een groot gevaar bij ongecastreerde teefjes, omdat de baarmoeder hierbij volloopt met pus en niet of slecht hieruit kan weglopen. vervolgens komen allerlei bacterie en gifbrokjes in de bloedbaan terecht, waardoor de hond in shock kan raken en organen aangetast kunnen raken (o.a. de nieren). Daarbij is ook de kans aanwezig dat als de baarmoeder teveel onder spanning komt, waardoor deze uiteindelijk kan knappen en de pus in de buikholte terecht komt. Bij niet ingrijpen overlijdt een dier hieraan. helaas is een baarmoederontsteking maar slecht met antibiotica te bereiken, waardoor de enige goede therapie is om de baarmoeder en eierstokken te verwijderen.  Dit heb ik dan ook meteen gedaan. Ik heb eerst de hond onder narcose gebracht, de assistente gebeld of zij naar de praktijk kon komen om me te helpen, een infuus aangesloten en de hond klaar gemaakt voor de operatie.  Inmiddels was de assistente aangekomen en kon ik zorgen dat ik steriel de operatie kon beginnen. Na het openmaken van de buik wachtte helaas een vervelende verassing: de buik zat namelijk al vol met ontstekingsvocht, bloed en pus. de baarmoeder was dus al gescheurd. vanaf nu was het extra snel werken. De baarmoeder heb ik buiten de hond gebracht en aan de voor en achterkant goed afgebonden om te zorgen dat er geen bloedingen optraden. de baarmoeder kon er nu uitgehaald worden. en hoewel er ergens een scheurtje moest zitten, zat de meeste pus er nog in. Omdat de hele buik nu vol met pus en ontstekingsvocht stond moest de buik eerst gespoeld worden. Samen met de assistente hebben we net zolang met een fysiologische zoutoplossing gespoeld, tot er weer helder vocht teruggezogen werd.  Tijdens het sluiten van de wond, werd de volgende patient door de dierenambulance al weer binnen gebracht. een aangereden kat, waar het oog uithing en met een gebroken kaak.  Ik heb de wond verder gesloten van de hond en aan de assistente overgedragen om wakker te laten worden. Gelukkig is dit iets eenmaligs en lijkt het goed te zijn afgelopen. de hond is nu gesteriliseerd en zal dit dus nooit meer kunnen krijgen. het is nu een kwestie van herstellen en aansterken en met antibiotica en ontstekingsremmers voorkomen dat er alsnog een buikvliesontsteking ontstaat. Om een impressie te geven zijn hier een aantal foto´s. Aan de achterhand zie je duidelijk de hele vuile haren, waarin alle pus en bloed is blijven hangen, wat uit de baarmoeder liep. Op de foto van de baarmoeder is duidelijk te zien dat er nog vrij veel pus in de beide hoornen van de baarmoeder zat. Bij insnijden kwam er ook allemaal chocolade bruine pus uitgestroomd.  pussige uitvloeiing baarmoederontsteking   Terwijl de hond aan het wakker worden was, heb ik de kat onderzocht. Hierbij hing het linker oog letterlijk uit de oogkas. Dit is een spoedsituatie. Buiten dat dit erg veel pijn doet, zorgt het er ook voor dat het oog verloren kan gaan, doordat het gestuwd raakt. het was niet helemaal bekend hoelang het oog er al uitlag, maar het reageerde nog wel op licht. Ik heb een sneetje gemaakt in de buitenste ooghoek, waardoor het oog weer naar binnen geduwd kon worden. Omdat het behoorlijk gezwollen geraakt was had het de neiging om direct weer naar buiten te komen en heb ik de oogleden op elkaar gehecht als noodoplossing. Dit was echter niet het enige wat de kat mankeerde: Zijn linker kaak was gebroken: na rontgenfoto’s bleek dit niet alleen aand e voorkant te zijn (wat makkelijk op te lossen is), maar ook in het gewricht en leek de schedel op die plaats ook aangedaan. Helaas was er geen eigenaar bekend en wordt dan altijd in samenspraak met de dierenambulance besloten of we het dier zullen laten inslapen. in dit geval bleek zijn trauma te uitgebreid en ging de kat al snel zelf erg achteruit, waardoor we inderdaad de kat hebben moeten laten inslapen.  Het mooie aan een spoeddienst is dat je altijd de extreme gevallen in deze diensten tegen komt. het geeft een goed gevoel als je het ene dier kan redden, maar daar staat dan helaas het verlies van het andere dier weer tegenover. Gelukkig kon ik de middag afsluiten met de Cocker Spaniel die alweer enigszins vrolijk de deur uit dribbelde en eigenaren die net zo blij waren dat het allemaal goed was afgelopen.

Spoeddienst Nieuwjaarsdag
Gepost door Dierenarts Nina om 00:00, januari 2 2010.

Op nieuwjaarsdag 2010 had ik de spoeddienst voor de dienstgroep.

Niet voor ieder dier (en eigenaar) zou het nieuwe jaar goed beginnen. Een dienst met bijzondere dingen zou het worden. Gelukkig geen vuurwerkincidenten. Wel veel dieren die een “pilletje” voor oud en nieuw hadden gehad, waarvan de werking pas echt goed in de loop van de nacht en de ochtend intrad. Daardoor waren er veel dieren klem komen te zitten op hele vreemde plaatsen: zoals een kat met zijn voorpoot in een hengsel van een lade was blijven hangen en niet meer los kwam. De poot was enorm pijnlijk en gezwollen. Voor de zekerheid onder een roesje een rontgenfoto gemaakt van de poot en daar bleek uit dat de poot niet gebroken was. gelukkig viel dit dus erg mee en is de kat met een pijnstiller lekker weer naar huis gegaan. Ook waren er meerdere honden onderuit gegaan of van de trap gevallen.

Aan het eind van het middagspreekuur kwam er nog een hond die volgens de eigenaar al ruim 4 weken loops was. Nu is dit niet onmogelijk, maar de kans daarop is heel klein en ook dan zou er iets niet helmaal goed gaan in het lichaam. Het betrof een Cocker Spaniel van 3 jaar oud, welke de laatste dagen steeds zieker was geworden en een opgezette buik begon te krijgen. ook dronk zij de laatste dagen steeds meer en was ze sterk vermagerd. Bij onderzoek was duidelijk dat de uitvloeiing die de hond nog had, niet van de loopsheid kwam, maar dat dit bloed met pus gemengd was. Daarbij had de hond ook koorts en was de buik enorm gespannen.

Met dit complete beeld was de diagnose voor mij al vrij snel duidelijk: deze hond heeft een baarmoederontsteking. Baarmoederontstekingen zijn een groot gevaar bij ongecastreerde teefjes, omdat de baarmoeder hierbij volloopt met pus en niet of slecht hieruit kan weglopen. vervolgens komen allerlei bacterie en gifbrokjes in de bloedbaan terecht, waardoor de hond in shock kan raken en organen aangetast kunnen raken (o.a. de nieren). Daarbij is ook de kans aanwezig dat als de baarmoeder teveel onder spanning komt, waardoor deze uiteindelijk kan knappen en de pus in de buikholte terecht komt. Bij niet ingrijpen overlijdt een dier hieraan. helaas is een baarmoederontsteking maar slecht met antibiotica te bereiken, waardoor de enige goede therapie is om de baarmoeder en eierstokken te verwijderen.

Dit heb ik dan ook meteen gedaan. Ik heb eerst de hond onder narcose gebracht, de assistente gebeld of zij naar de praktijk kon komen om me te helpen, een infuus aangesloten en de hond klaar gemaakt voor de operatie.

Inmiddels was de assistente aangekomen en kon ik zorgen dat ik steriel de operatie kon beginnen. Na het openmaken van de buik wachtte helaas een vervelende verassing: de buik zat namelijk al vol met ontstekingsvocht, bloed en pus. de baarmoeder was dus al gescheurd. vanaf nu was het extra snel werken. De baarmoeder heb ik buiten de hond gebracht en aan de voor en achterkant goed afgebonden om te zorgen dat er geen bloedingen optraden. de baarmoeder kon er nu uitgehaald worden. en hoewel er ergens een scheurtje moest zitten, zat de meeste pus er nog in. Omdat de hele buik nu vol met pus en ontstekingsvocht stond moest de buik eerst gespoeld worden. Samen met de assistente hebben we net zolang met een fysiologische zoutoplossing gespoeld, tot er weer helder vocht teruggezogen werd.

Tijdens het sluiten van de wond, werd de volgende patient door de dierenambulance al weer binnen gebracht. een aangereden kat, waar het oog uithing en met een gebroken kaak.

Ik heb de wond verder gesloten van de hond en aan de assistente overgedragen om wakker te laten worden. Gelukkig is dit iets eenmaligs en lijkt het goed te zijn afgelopen. de hond is nu gesteriliseerd en zal dit dus nooit meer kunnen krijgen. het is nu een kwestie van herstellen en aansterken en met antibiotica en ontstekingsremmers voorkomen dat er alsnog een buikvliesontsteking ontstaat. Om een impressie te geven zijn hier een aantal foto´s. Aan de achterhand zie je duidelijk de hele vuile haren, waarin alle pus en bloed is blijven hangen, wat uit de baarmoeder liep. Op de foto van de baarmoeder is duidelijk te zien dat er nog vrij veel pus in de beide hoornen van de baarmoeder zat. Bij insnijden kwam er ook allemaal chocolade bruine pus uitgestroomd.

Terwijl de hond aan het wakker worden was, heb ik de kat onderzocht. Hierbij hing het linker oog letterlijk uit de oogkas. Dit is een spoedsituatie. Buiten dat dit erg veel pijn doet, zorgt het er ook voor dat het oog verloren kan gaan, doordat het gestuwd raakt. het was niet helemaal bekend hoelang het oog er al uitlag, maar het reageerde nog wel op licht. Ik heb een sneetje gemaakt in de buitenste ooghoek, waardoor het oog weer naar binnen geduwd kon worden. Omdat het behoorlijk gezwollen geraakt was had het de neiging om direct weer naar buiten te komen en heb ik de oogleden op elkaar gehecht als noodoplossing. Dit was echter niet het enige wat de kat mankeerde: Zijn linker kaak was gebroken: na rontgenfoto’s bleek dit niet alleen aand e voorkant te zijn (wat makkelijk op te lossen is), maar ook in het gewricht en leek de schedel op die plaats ook aangedaan. Helaas was er geen eigenaar bekend en wordt dan altijd in samenspraak met de dierenambulance besloten of we het dier zullen laten inslapen. in dit geval bleek zijn trauma te uitgebreid en ging de kat al snel zelf erg achteruit, waardoor we inderdaad de kat hebben moeten laten inslapen.

Het mooie aan een spoeddienst is dat je altijd de extreme gevallen in deze diensten tegen komt. het geeft een goed gevoel als je het ene dier kan redden, maar daar staat dan helaas het verlies van het andere dier weer tegenover. Gelukkig kon ik de middag afsluiten met de Cocker Spaniel die alweer enigszins vrolijk de deur uit dribbelde en eigenaren die net zo blij waren dat het allemaal goed was afgelopen.